Praktyka

Doświadczenie dwóch lat spędzonych w seminarium daje podstawę ku temu, aby skonfrontować je z realiami życia apostolskiego, czyli tym, co stanowi codzienność dla każdego michality. Głównym charyzmatem, czyli łaską stanowiącą cechę szczególną naszego Zgromadzenia, jest wychowanie i posługa na rzecz dzieci i młodzieży, szczególnie tej z trudnych środowisk, borykającej się z najróżniejszymi problemami. Aby formacja młodego zakonnika mogła być kompletna, musi zawierać również takie elementy, które pozwolą mu przyjrzeć się z bliska oraz doświadczyć tej rzeczywistości. Naprzeciw tym wymaganiom wychodzi roczna praktyka wychowawcza, którą każdy młody michalita odbywa w wybranym dziele wychowawczym prowadzonym przez nasze Zgromadzenie. Ma ona miejsce po dwóch latach studiów filozoficznych, czyli na czwartym roku formacji zakonnej.

Pan Bóg stwarzając człowieka nie pozostawił go samotnym, stawia przy nim kogoś drugiego. Miłość bliźniego stanowi dla nas codzienną drogę do świętości, która najpełniej wyraża się w niesieniu pomocy. Michalita odnajduje w swoim sercu szczególne wezwanie do tego, aby spieszyć z pomocą zwłaszcza ludziom młodym, którzy już zdążyli napotkać w swoim życiu pierwsze poważne trudności. Aby uczynić to wsparcie jak najbardziej odpowiadającym wyzwaniom obecnego czasu, nasze Zgromadzenie powołało do życia takie dzieła wychowawcze jak: szkoły, ośrodki wychowawcze dziennej opieki, domy dziecka, oratoria i świetlice środowiskowe. Czas rocznej praktyki daje możliwość doświadczenia jak istotny jest proces wychowania dla właściwego rozwoju i funkcjonowania młodego człowieka, niesienia kompetentnej i rzeczywistej pomocy, towarzyszenia naszym podopiecznym w ich troskach i radościach, zrozumienia tego, co tworzy i warunkuje ich wewnętrzny świat.

Z całą pewnością w krok za szansami, które daje ten etap formacji podążają liczne wyzwania, z którymi należy się mierzyć. Niekiedy konfrontacja z ogromem niezawinionego cierpienia pojawiającego się w życiu młodego człowieka, który przed nami staje i jest powierzony naszej trosce, może wystawić na ciężką próbę i zmusić do zweryfikowania światopoglądu. Takie doświadczenie pozwala osadzić dalsze lata formacji seminaryjnej na solidnym fundamencie życia. Pokazuje sens i zasadność dokładania dalszych starań i współpracy z łaską, aby późniejsza, kompetentna posługa przynosiła błogosławione owoce. Nie tylko pomogła chronić dzieci i młodzież od życiowych tragedii ale pozwalała wnosić w ich codzienność radość, dobro, prawdę i piękno, które płyną z Ewangelii.